over lampenkappen, sfeer, interieur en styling
Vrij laat kreeg ik in de gaten dat Greenpeace Craftivists een leuk initiatief gestart was, namelijk een kunstwerk voor het amazonerif. Het idee is dat er een koraalrif word gemaakt van ingezonden gebreide en gehaakte koralen.
Ik was zelf nog net op tijd met een koraaltje voor de expositie in Ecomare op Texel. Heel goed initiatief, en inzenden voor het grote kunstwerk kan nog tot 6 april. Op een Pinterest pagina heb ik allemaal super leuke zeediertjes verzameld. Snel aan de slag dus!
Waarschijnlijk ben ik niet de eerste, en niet de laatste die toch gevallen is voor een zelfgemaakte planthanger, geknoopt of gemacrameed. Ik ken de raamhangers nog wel uit mijn jeugd, meestal van zelfgesponnen of gevilte wol in oranje en bruin, met houten kralen en het liefst een afgebeelde uil. Gruwelijk! Maar inmiddels heeft de handwerkvorm een totale metamorfose ondergaan, en heeft iedere zichzelfrespecterende diy-er een hippe en handgeknoopte bloempothanger in huis. Op mijn pinterest heb ik zelf ook al een leuke selectie gemaakt. Moeilijker was het een leuk plantje te vinden. Dus besloot ik daar eens een onderzoekje aan te wijden.
Heb je een leuke planthanger gemaakt, maar weet je niet welke plantjes je erin moet doen? Hier zijn de 5 leukste planten voor in je planthanger op een rij.
Het allerleukste plantje dat ik tegenkwam, en gemaakt lijkt te zijn voor een raamhanger, is het erwtenplantje. Wat een schat van een hangplant! Slierten met kleine groene erwtjes hangen over de rand van het potje. String-of-Pearls heet het plantje in het Engels, ook een heel begrijpelijke naam. In het Latijn heet het plantje Senecio rowleyanus. (Altijd handig om de Botanische naam te hebben, voor als je (iets over) het plantje wil opzoeken.) In het kort: Het plantje houd wel van veel licht, maar geen direct zonlicht. En niet al te veel water. Ideaal dus voor het raam op het noorden.
Nog een klassieker uit de jaren zeventig, is het Chinees lantaarnplantje, wederom een prachtig beschrijvende Engelse naam ‘String-of-Hearts’, of in het Latijn de Ceropegia Woodii.
Op nummer 3 nog zo’n klassieker uit de jaren 70, de graslelie, spider plant of Chlorophytum comosum. Ook voor mensen zonder groene vingers erg gemakkelijk te houden! Bovendien schijnt hij allerlei giffen uit de lucht te filteren, dus nog extra goed voor de gezondheid ook. Stekken ook heel makkelijk, onder zijn eigen sprietentooi komen steeltjes te hangen met daaraan kleine babyplantjes, die je zo weer in een pot kunt zetten. Binnen no-time hebben ook al je vrienden zo’n leuke plant, en met je zelfgemacramede planthanger een topkado dus.
Maar bij de opsomming van planten voor een plaathanger mag de achtplant niet ontbreken. Ik vind zelf de bulbosa of balbisiana het leukst, omdat de blaadjes krullen.
En als laatste de Waterhyacint (Eichhornia crassipes) Dit is ook zo’n leuke omdat het een drijfplantje is.
Als je een paar hangers bij elkaar in de buurt ophangt, zorg dan dat je afwisselt met hang en spriet, rond en puntig blad, of kies juist drie hangende, of drijvende planten. Zo wordt het een eenheid.
Toen ik in mijn laatste blog schreef over de tegeltjes van Jie Gantofta zag ik dat er heel veel meer te vertellen valt over deze schattige tegeltjes, de producent én over de bloemetjes.
Jie Gantofta klinkt als een naam maar eigenlijk is Jie de verkorting van John Ewert. John Ewert ‘Jie’ Johnson is de oprichter van het bedrijf Jie, en Gantofta is de plaatsnaam waar het bedrijf gevestigd was. Vanaf 1952 is Jie begonnen als met het produceren van keramieke voorwerpen, voor huishoudelijk gebruik. Eerst ambachtelijk en handgeschilderd met glazuur (Majolica), maar al snel werd ook met gietmallen gewerkt, en werden de handschilderingen vervangen door zijdezeefdruk. Jie Johnson heeft veel verschillende ontwerpers in dienst gehad met elk een duidelijk eigen stijl. De handschilderingen van Ella Bergstrand, Aimo Nietosvuori, die het concept voor de succesvolle reliëftegels verzon (en waarschijnlijk ook mijn favoriete tegel ontwierp), en Annika Kihlman, die typische beeldjes en reliëftegeltjes van bloemen ontwierp. Na 50 jaar is het bedrijf helaas failliet gegaan.
Het bloemetje dat mijn persoonlijke favoriet is, blijkt Linea, Linnea of in het Latijns Linnaea Borealis te heten. De naamgever was Carl Linnaeus, een Zweedse arts, plantkundige, zoöloog en geoloog. Hij was ook een grote fan van het plantje, en heeft zich vaak met het bloemetje laten afbeelden. Dit plantje is het enige dat hij eigen naam gegeven heeft.
De Nederlandse naam is Linnaeusklokje, maar het bloemetje heet ook wel Twinflower. Ah, de klokjes zijn natuurlijk altijd samen! Hoe toevallig, ik en mijn moeder hebben beide het sterrenbeeld tweelingen!
Hoe dan ook, de klokjes zijn voor veel mensen een bron van inspiratie, er zijn ontzetten veel mooie werkjes te vinden met deze bloemen als thema. Op mijn Pinterest pagina heb ik een collectie van een paar mooie voorbeelden. In Nederland komt de plant nauwelijks voor, het is eigenlijk een plantje dat wat noordelijker voorkomt, op de lijn door Alaska, Canada, Scandinavië en Rusland.
Ik denk dat het plantje geliefd is omdat het er zo fragiel uitziet, die twee klokjes samen op dat dunne lange steeltje, dapper de nekjes uitstekend uit hun bedje van kleine groen blaadjes. Het plantje is vertederend en kwetsbaar en maakt bij mij los dat ik het zacht willen aanraken, koesteren en verzorgen.
Twee weken geleden was ik met mijn zoontje, mijn zus en een tante een weekje naar Zweden (Småland). We zijn daar op bezoek gegaan bij een vriendin van mijn moeder, die op een boerderij woont. Zo’n typisch Zweedse boerderij van dat roodgeverfde hout, (De kleur heet falurood, in het Zweeds: faluröd. Ik heb de kleur even opgezocht, want kon het niet goed omschrijven. Het blijkt een heel specifiek verfje te zijn….. al bijna weer onderwerp voor een aparte blog…)
Het was de meest relaxte vakantie in jaren. Wat een heerlijkheid om de zorg van mijn zoontje met drie andere vrouwen (moeders) te kunnen delen! Het was als een soort olifantenkudde (lees matriarchale familie)! Een weekje waarbij alles als een geolied machientje loopt, en waarbij alles als vanzelf lijkt te gaan. En toen wij weer op Schiphol geland waren namen we in tranen afscheid. Ik wist niet goed wat nu zo verdrietig was tot ik me realiseerde dat mijn moeder de hele week voelbaar aanwezig was geweest, en we nu weer afscheid namen. Ik mis haar.
Maar goed, de hele vakantie was ook een beetje in memory of, ook vanwege haar verjaardag, en een flink deel van de activiteiten was het aflopen van de plaatselijke tweedehandswinkels, zoals mijn moeder daar ook altijd deed. We kwamen vervolgens ook veel spulletjes tegen die we ook in de erfenis al gevonden hadden. Tegeltjes met bloemetjes van Jie Gantofta, prachtige gehaakt tafelkleedjes, mooie theedoeken en ander linnengoed… Veel minibakvormpjes en ronde cake-vormen. Struinen door degelijk winkeltjes geeft ook zo’n prachtig beeld van hoe de samenleving eruit gezien heeft, het is een kijkje in het verleden dat afgedankt is. Als je er van houd juist een paradijsje. Zo heb ik nog goed gescoord met een paar breinaalden, en haaknaalden, zo fijn, dat je er volgens mij je panties mee op kan halen, mocht je dat de moeite nog waard vinden 🙂
Misschien toch eens kijken of er nog echt zijden panties bestaan… Een snelle google geeft als eerste hit een kindermaillot(?!?) van wol met zijde (klinkt goed, lekker materiaal 24,95 – ook nog wel redelijk geprijsd voor dat soort kwaliteit) maar de eerste damespanty van zijde is een ongekend luxe artikel. Een Zwitsers merk Fogal heeft een zijden pantie in het assortiment. Waarom heb ik toch zo’n neus voor dit soort artikelen… altijd weet ik het beste van het beste te vinden… Er staat bij: Ongeëvenaard draagcomfort, zachte zijde op de huid, hul je benen in luxe… mmmm, dat wil ik. € 189,90 oef! Koude douche. Dat is toch een beetje gortig voor een pantie. Ik zou echter wel, als ik een ladder krijg in mijn Fogal panty de moeite nemen die weer op te halen ’s avond voor de tv. :-))) Dus eigenlijk verdien ik hem 🙂
Later meer over Zweden, en Zweedse heerlijkheden.
Zo, dat was al weer even geleden. Zo blijkt maar weer dat ik zelf ook nog niet goed weet waar mijn blog nu eigenlijk over moet gaan. Waarschijnlijk het beste gewoon maar te beginnen, en we zien wel waar het schip strandt.
Ik was laatst met een vriendin naar de fototentoonstelling ‘Une Femme’ van Jeroen Robert Kramer in het Huis Marseille (museum voor fotografie), De fotograaf verteld met foto’s het verhaal van het leven van Monsieur Khiar, maar mag hem zelf niet fotograferen. Hij raakt steeds verder door hem geobsedeerd, en uiteindelijk gaat de fotograaf in het huis van de heer wonen, en allemaal dingen uit zijn huis fotograferen. Al deze foto’s, diverse objectjes in een witte achtergrond, laten zien wie monsieur Khiar is. De honderden witte vierkante foto’s worden gepresenteerd in een soort grote witte box, een kamertje waar je naar binnen gezogen wordt, in zijn wereld. Ik was helemaal verrukt hoe prachtig al die kleine spulletjes zoals een gummetje bril of boek een podium kregen en gezien worden. Ik besloot ter plekke dat ik dat ook met de spullen van mijn moeder wil doen. Hopelijk kunnen deze foto’s een leidraad vormen, of een aanleiding of misschien gewoon een mooie documentaire serie van objecten die het verhaal van mijn moeder vertellen. Waarvan akte, en wordt vervolgt.
Welkom op mijn blog ‘de spullen van mijn moeder’. Het is een eerbetoon aan mijn moeder, die bijna twee jaar geleden vrij plotseling overleed. Mijn zus en ik hebben al haar spulletjes geërfd, en dat waren er nogal wat. Als het maar een beetje mogelijk was, hebben we het gehouden. Het zijn bijna allemaal bijzondere objecten, kunstvoorwerpen en veel kringloopvondsten. Bijna overal is wel een stukje vanaf, of er zit wel een krasje op. Maar wij zien de schoonheid, die onze moeder er ook in zag.
Ik lijk erg op mijn moeder, en door te schrijven over mijn grote en kleine ontdekkingen, op het gebied van interieur, maar ook over mijn leven, zet ik haar voort.